Κατηγορία: ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΥΡΤΣΗ

Ο αέρας του πρωινού απαλά χαϊδεύει το πρόσωπό μου κι έχει ένα άρωμα γλυκό, λες  λουλουδιού στον κήπο.

Χτυπάει το σήμαντρο και το μπαστούνι τού γέροντα ακούγεται σαν μουσική στο παλιό πλακόστρωτο.

Ένας μικρός χαράζει τ’ όνομά του στο παγκάκι, χρόνια μετά πόσο θα πονάει σκέφτομαι,  κι ήχος από το ψαλτήρι γεμίζει την καρδιά.

Τι ευωδία έχουν Θεέ μου τα κεριά της Παναγιάς τούτη τη μέρα, λες κι είναι ο θάνατος μα κι η ζωή μαζί, στην ίδια σκάφη  ζυμωμένα.  

Κοιτάζω τον κόσμο που έρχεται απ’ τη γωνία μου, μα ένα παιδί με κλάμα γλυκό στην αγκαλιά της μάνας, κλέβει το βλέμμα μου.

Ένα ρίγος με διαπερνά κι ένα δικό μου δάκρυ ορμάει να βγει, μα το μαζεύω,  δοξάζοντάς τ’ όνομά Σου.

Όσο υπάρχει μια μάνα μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά ναι, υπάρχει ελπίδα!   

Δεν θέλω να δακρύσουνε τα μάτια σας σαν φύγω δεν θέλω οι αναστεναγμοί να πνίξουν την καρδιά σας δεν θέλω τα ποτήρια σας αγέμιστα να μείνουν δεν θέλω μελαγχολική να είναι η ματιά σας.

Δεν θέλω να ακουστεί το «ήταν καλός» ούτε να ηχήσουν πένθιμα για εμένα οι καμπάνες, δεν θέλω μαύρα να ντυθεί κανείς, ούτε να κλάψουν γύρω μου των φίλων μου οι μάνες.

Δεν θέλω τα τηλέφωνα να πάψουν να χτυπάνε δεν θέλω τα ραδιόφωνα τραγούδια να μην πούνε δεν θέλω τους καθρέφτες μου να βάψετε με χρώμα δεν θέλω λόγια θλιβερά στιγμή να ακουστούνε.

Δεν θέλω να ξεχάσετε στα μάτια μου το γέλιο ούτε και πόσο φορτικός υπήρξα στη ζωή σας δεν θέλω να ξεχάσετε πόσο σας αγαπούσα κι ούτε να λησμονήσετε πως έζησα μαζί σας.

Δεν θέλω να ριγήσετε το χώμα σαν θα πέφτει ούτε λουλούδια να κοπούν το σώμα να σκεπάσουν δεν θέλω θρήνους δάκρυα  εδώ κοντά σας  θα’μαι ούτε στιγμή τα γέλια σας απόψε μη σωπάσουν.

Ποιητική συλλογή «Τα δάκρυα του Έρωτα» Φυλάτος» 2016 Γ. Μύρτσης

Για τα μάτια σου μόνο

θα μπορούσα ατέλειωτες ώρες να γράφω

η ματιά σου μου μοιάζει 

σαν γεράνι γερμένο σ’ έναν έρημο τάφο.

Δίχως χρώμα, ακίνητα βλέπουν

κρύβουν κάτι βαθύ, δυνατό σαν τον πόνο

να γελάσουν ποτέ δεν τα είδα

τι κι αν λες πως για μένα υπάρχουνε μόνο.

Δακρυσμένα τα μάτια σου

σαν δροσιά το πρωί σ’ ένα φύλλο

κι ένα πρόσωπο ωχρό τόσο λάγνο

που ποθώ να φιλήσω με ζήλο.

«Στις γραμμές του τραίνου» Γιάννης Μύρτσης 2016

Γλυκό τ’ αγέρι στο πρόσωπό μας, η μέρα χαράζει

κι ο ήλιος χαϊδεύει ζεστά τα κορμιά μας.

Πόσα είπες πως θα μου διηγηθείς στο δρόμο, μα τα ξέχασες.

Έρημο τοπίο γύρω μας και τα δέντρα αφημένα στην τύχη τους.

Ένας σκίουρος μας καλωσορίζει κάνοντας παιχνίδια με

την ουρά του κι εμείς γελάμε να σπάσει η σιωπή μέσα μας.

Κοιτάμε μετά ψηλά το βουνό που πρέπει να ανέβουμε

και ξεδιψάμε τον πόθο μας με μια τρελή προσμονή.

Ύστερα την βλέπουμε μπροστά μας.

Επικρατεί μια ησυχία τόσο απόλυτη

λες κι είναι η ζωή μετά τον θάνατο.

Κι Εκείνος ψηλά από τον Σταυρό Του ατενίζει τα δάκρυα των ψυχών μας

(όσων κατάφεραν να κλάψουν).

Ακούει τα θέλω του σήμερα, τα παρακάλια του αύριο.

Ακούει τη φωνή μας και πράττει. 

Από την ποιητική συλλογή «Στις γραμμές του τραίνου» Γιάννης Μύρτσης 2016 εκδόσεις «Createspace».

Δεν σας χαρίζω τον πρωινό ήλιο στο μπαλκόνι μου,

ούτε τις φωνές των παιδιών που παίζουν στην αυλή του σχολείου.

Τα πανηγύρια, τις ιαχές στα γήπεδα, το κερί στην εκκλησία.

Δεν θ’ αλλάξω για εσάς τα λουλούδια στη γλάστρα μου,

ούτε θα πάψω να ζητώ την ευχή του παπά στο δρόμο.

Στις λαϊκές θέλω ν’ ακούω τη φωνή του πραματευτή, του καστανά, να βλέπω το

κουρασμένο βήμα του λαχειοπώλη.

Δεν σας χαρίζω ούτε λέξη από την ιστορία μου, ούτε τα γλυπτά μου, κλέφτες!

Δεν επιτρέπω να μ’ αποκαλείτε παράκαιρο, παράφωνο, ξεπερασμένο.

Θέλω τα χρώματα της Ελλάδας να γεμίζουν τα μάτια μου,

την Κυριακή ν’ ακούω την καμπάνα, να στέκω προσοχή στον Ύμνο.

Δεν σας χαρίζω τις θάλασσες, τα βουνά, τη γαλανόλευκη σημαία μου, το μακρύ χορό στον

κάμπο, το βουητό από τις μέλισσες.

Δεν αλλάζω γλώσσα, τρόπους, συνήθειες, δεν αλλάζω Θεό!

Δεν πέθανα ποτέ πιστέψτε με, δεν θα το κάνω τώρα!

Ιστορία, χρώματα, αγάπη, ελπίδα, δύναμη, θάλασσα, ελευθερία όλα ζυμωμένα με την ψυχή

του Έλληνα.     

Έμαθες να κοιτάς χαμηλά, να περπατάς με σκυφτό το κεφάλι σαν να ντρέπεσαι, ναι, να

λυπάσαι για σένα.

Να μη ξαποσταίνεις ποτέ, να μη ζητάς, να μη γελάς, να μην ελπίζεις.

Για μια μπουκιά σε σταύρωσαν οι δίκαιοι τούτου του κόσμου, σου φορέσαν κι αγκάθινο στεφάνι.

Στα πανηγύρια σ’ έσυραν, σε χτύπησαν, σε χλεύασαν κι ύστερα σε πούλησαν για έναν

παρά σε γύφτικο παζάρι.

Άνθρωποι χωρίς Θεό και πατρίδα, ασέλγησαν στην ψυχή σου, χτύπησαν με βία τον κόπο

της ζωής σου, τα παιδιά σου.

Κορδωμένοι χαρτογιακάδες, σου μιλούν για το καλό και το κακό που αυτοί μόνο

γνωρίζουν, για να σε κάνουν στο τέλος κομμάτι μιας άχρωμης εικόνας.

Κι εσύ παλεύεις για να ζήσεις.

Παλεύεις κρυφά, χωρίς μιλιά, με κλάμα προσπαθείς να ξυπνήσεις τα βαλτωμένα σου

όνειρα και να πιστέψεις στο ψέμα πως τ’ αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες.

Πόσα συγνώμη άραγε πρέπει να ζητήσεις από όλους εκείνους που πίστεψαν κάποτε σε

σένα;   

Η ζωή κάποιων ανθρώπων απλά περνά.

Μοιάζει να περπατούν στο χιόνι χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη, σεμνά βαδίζουν στη δύση τους

χωρίς απαιτήσεις. 

Αθόρυβα έρχονται κι αθόρυβα φεύγουν.

Κανείς δεν λογαριάζει αν υπάρχουν, γιατί δεν είναι σπουδαίοι, δεν μιλούν βαθυστόχαστα,

γιατί ποτέ δεν κρύβουν την αλήθεια στα μάτια τους.

Χάνονται σαν το κερί που σβήνει, αφήνοντας εκείνη τη μυρωδιά την έντονη, την πνιγερή,

σαν το ταξίδι της ψυχής τους στο άπειρο και μένουν πίσω τ’ ανείπωτα, τ’ απλά, τ’

απραγματοποίητα όνειρά τους.

Ένα φιλί που λαχταρούσαν δεν το πήραν ποτέ, μια καλημέρα δεν την άκουσαν.  

Στην άκρη της ζωής βάδισαν, σ’ έναν ορίζοντα που ρούφηξε την εικόνα τους αργά και στο

τέλος, άφησε μια θολή γραμμή ν’ αχνοφέγγει  το παράπονο. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε…