Δεν θέλω να δακρύσουνε τα μάτια σας σαν φύγω δεν θέλω οι αναστεναγμοί να πνίξουν την καρδιά σας δεν θέλω τα ποτήρια σας αγέμιστα να μείνουν δεν θέλω μελαγχολική να είναι η ματιά σας.

Δεν θέλω να ακουστεί το «ήταν καλός» ούτε να ηχήσουν πένθιμα για εμένα οι καμπάνες, δεν θέλω μαύρα να ντυθεί κανείς, ούτε να κλάψουν γύρω μου των φίλων μου οι μάνες.

Δεν θέλω τα τηλέφωνα να πάψουν να χτυπάνε δεν θέλω τα ραδιόφωνα τραγούδια να μην πούνε δεν θέλω τους καθρέφτες μου να βάψετε με χρώμα δεν θέλω λόγια θλιβερά στιγμή να ακουστούνε.

Δεν θέλω να ξεχάσετε στα μάτια μου το γέλιο ούτε και πόσο φορτικός υπήρξα στη ζωή σας δεν θέλω να ξεχάσετε πόσο σας αγαπούσα κι ούτε να λησμονήσετε πως έζησα μαζί σας.

Δεν θέλω να ριγήσετε το χώμα σαν θα πέφτει ούτε λουλούδια να κοπούν το σώμα να σκεπάσουν δεν θέλω θρήνους δάκρυα  εδώ κοντά σας  θα’μαι ούτε στιγμή τα γέλια σας απόψε μη σωπάσουν.

Ποιητική συλλογή «Τα δάκρυα του Έρωτα» Φυλάτος» 2016 Γ. Μύρτσης

Συλλογή ποιημάτων που μέσα από μια διαφορετική θεώρηση, υμνεί τη ζωή και τον θάνατο.

Ο ηθοποιός Φάνης Χηνάς (1940-1992), διαβάζει με το υπέροχο ηχόχρωμα της φωνής του, το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη (1896-1928) «Πρέβεζα». Ακολουθούν «σύνδεσμοι» για το έργο και τη ζωή τους.

http://greekactor.blogspot.com/2011/0… https://www.ellines.com/myths/46092-o… https://www.facebook.com/groups/18428…

Για τα μάτια σου μόνο

θα μπορούσα ατέλειωτες ώρες να γράφω

η ματιά σου μου μοιάζει 

σαν γεράνι γερμένο σ’ έναν έρημο τάφο.

Δίχως χρώμα, ακίνητα βλέπουν

κρύβουν κάτι βαθύ, δυνατό σαν τον πόνο

να γελάσουν ποτέ δεν τα είδα

τι κι αν λες πως για μένα υπάρχουνε μόνο.

Δακρυσμένα τα μάτια σου

σαν δροσιά το πρωί σ’ ένα φύλλο

κι ένα πρόσωπο ωχρό τόσο λάγνο

που ποθώ να φιλήσω με ζήλο.

«Στις γραμμές του τραίνου» Γιάννης Μύρτσης 2016

Γλυκό τ’ αγέρι στο πρόσωπό μας, η μέρα χαράζει

κι ο ήλιος χαϊδεύει ζεστά τα κορμιά μας.

Πόσα είπες πως θα μου διηγηθείς στο δρόμο, μα τα ξέχασες.

Έρημο τοπίο γύρω μας και τα δέντρα αφημένα στην τύχη τους.

Ένας σκίουρος μας καλωσορίζει κάνοντας παιχνίδια με

την ουρά του κι εμείς γελάμε να σπάσει η σιωπή μέσα μας.

Κοιτάμε μετά ψηλά το βουνό που πρέπει να ανέβουμε

και ξεδιψάμε τον πόθο μας με μια τρελή προσμονή.

Ύστερα την βλέπουμε μπροστά μας.

Επικρατεί μια ησυχία τόσο απόλυτη

λες κι είναι η ζωή μετά τον θάνατο.

Κι Εκείνος ψηλά από τον Σταυρό Του ατενίζει τα δάκρυα των ψυχών μας

(όσων κατάφεραν να κλάψουν).

Ακούει τα θέλω του σήμερα, τα παρακάλια του αύριο.

Ακούει τη φωνή μας και πράττει. 

Από την ποιητική συλλογή «Στις γραμμές του τραίνου» Γιάννης Μύρτσης 2016 εκδόσεις «Createspace».