Μέτρησα λάθος τους ανθρώπους
ψεύτικες ζούσαμε στιγμές
μάσκα στη θέση του προσώπου
με παγωμένες τις καρδιές.
Κάθε τους βήμα γεμάτο δόλο
κάθε τους λέξη χωρίς σκοπό
καθώς τα δάκρυα σφουγγίζουν με θλίψη
με βλέμμα πέτρινο θωρούν το κενό.
Αλλάξαμε ρόλους στις μέρες του αίσχους
διαγράψαμε ήρωες, πατρίδα, φιλία
δώσαμε χάρισμα τα πρωτοτόκια
κατάντησες άνθρωπε μια αηδία.
Τώρα απομένει ένα χέρι απλωμένο
και μια ψυχή χωρίς ζεστασιά
ανθρώπων έργο κι αυτό το μοντέλο
να είσαι άνθρωπος χωρίς ανθρωπιά.
Γιάννης Μύρτσης 