Γλυκό τ’ αγέρι στο πρόσωπό μας, η μέρα χαράζει
κι ο ήλιος χαϊδεύει ζεστά τα κορμιά μας.
Πόσα είπες πως θα μου διηγηθείς στο δρόμο, μα τα ξέχασες.
Έρημο τοπίο γύρω μας και τα δέντρα αφημένα στην τύχη τους.
Ένας σκίουρος μας καλωσορίζει κάνοντας παιχνίδια με
την ουρά του κι εμείς γελάμε να σπάσει η σιωπή μέσα μας.
Κοιτάμε μετά ψηλά το βουνό που πρέπει να ανέβουμε
και ξεδιψάμε τον πόθο μας με μια τρελή προσμονή.
Ύστερα την βλέπουμε μπροστά μας.
Επικρατεί μια ησυχία τόσο απόλυτη
λες κι είναι η ζωή μετά τον θάνατο.
Κι Εκείνος ψηλά από τον Σταυρό Του ατενίζει τα δάκρυα των ψυχών μας
(όσων κατάφεραν να κλάψουν).
Ακούει τα θέλω του σήμερα, τα παρακάλια του αύριο.
Ακούει τη φωνή μας και πράττει.
Από την ποιητική συλλογή «Στις γραμμές του τραίνου» Γιάννης Μύρτσης 2016 εκδόσεις «Createspace».
Γιάννης Μύρτσης 