Ένα ποίημα που έρχεται από τα «παλιά» χρόνια….

Μέσα στα κύματα της φαντασίας
προβάλλεις μόνιμα, πώς να σε βγάλω
φιγούρα αχνή, ερωτική
κι εγώ μονάχος, δεν πάει άλλο.
Όπου σταθώ είσαι μπροστά μου
έντονο ψέμα πικρό σαν τ’ άλλα
πονάει η σιωπή, πέφτει βροχή
κι εσύ εκεί Φάτα Μοργκάνα.

Χάνω τις σκέψεις, μ’ έχεις μαγέψει,
μου έχεις κλέψει την κάθε στιγμή
μόνος να ζω ένα παραμύθι
μόνος ν’ αντέξω στη φυλακή .
Δύσκολες νύχτες, άχρωμες μέρες,
κύματα ρίγους στο κρύο κορμί
οικτρά μπορώ να ζητιανέψω
ένα και μόνο δικό σου φιλί.

Είδωλο γκρίζο κι αερικό
έγινε η αγάπη χωρίς εσένα
δεν έχω λόγια να τραγουδήσω
ότι κι αν κάνω μοιάζει με ψέμα.
Φάτα Μοργκάνα είναι η μορφή σου
κι εγώ διαβάτης που ζω την πλάνη
θέλω να εκφράσω για σένα τι νιώθω
μα είναι λίγη η ζωή και δεν φτάνει.

«Η πέτρα της τύχης » του Γιάννη  Μύρτση 

«Μια παρέα παιδιών ο Γιάννης, ο Πετρής και ο Βαγγέλης, αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο βήμα για την αναζήτηση της «πέτρας».
Όλα τα παιδιά στο χωριό μεγαλώνουν με την ίδια ιστορία. Την ιστορία της «πέτρας» που είναι κρυμμένη στο βουνό και σε όποιον τη βρει θα φέρει πλούτη και ευτυχία. Μόνο που μέχρι σήμερα κανείς δεν την έχει ανακαλύψει.
Η περιπέτεια για τους τρεις φίλους αρχίζει και όταν η «Πέτρα Της Τύχης» βρίσκεται τελικά στα χέρια τους, τα πράγματα δεν είναι όπως πίστευαν.
Το ταξίδι όμως στη περιπέτεια της αναζήτησης θα τους μάθει πολλά. Θα τους διδάξει την συντροφικότητα, την αφοσίωση στον σκοπό, την πίστη στον εαυτό τους. Ιδανικά και αρετές που αποτελούν και τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους δημιουργήθηκε η ιστορία.»

Γιάννης Μύρτσης   «Η πέτρα της τύχης» «FYLATOS PUBLISHING»

«Στις γραμμές του τραίνου» του Γιάννη  Μύρτση 

«Οι γραμμές του τραίνου είναι ο τρύγος της δημιουργίας των δυο τελευταίων χρόνων της ζωής μου.  Υπάρχουν προσωπικά στοιχεία στη γραφή, σε μια προσπάθεια «εξορκισμού» από παλιές εικόνες που βασανιστικά παρέμεναν στο μυαλό μου. Από την άλλη πάλι, υπάρχει  ευγνωμοσύνη γιατί ήταν  η αιτία να «γεννηθούν» κάποια από τα ποιήματα της συλλογής.»

Γιάννης Μύρτσης   «Στις γραμμές του τραίνου» «Αυτοέκδοση»

Στο συνεργείο πήγα την ψυχή μου για να γιάνει.
Η οίηση που ένιωθα, εγώ ο παντοδύναμος με πέταξε στα βράχια, με τσάκισε!
Μέσα μου είχε απομείνει ένα τρεμάμενο χλωμό φως από τη φλόγα της καρδιάς μου κι αυτό στο πρώτο αγέρι θα ‘σβηνε.
Σαν πόρνη παροπλισμένη λούφαξε η ζωή μου, το ένιωθα κάθε στιγμή κι οι μέρες μου βουβές περνούσαν. Κυλούσαν μα δεν μπορούσα να τις ζήσω, ήταν κενές, δεν κουβαλούσαν κάποιο μήνυμα, δεν είχαν χρώμα, δεν είχαν ζέστη.
Με λυπήθηκε ο τεχνίτης κι έδωσε προτεραιότητα στον πόνο μου.
Περίμενα τη λύτρωση και την αναγέννησή μου γιατί δεν μπορούσα πια να στηριχτώ στα δικά μου πόδια. Δεν είχα Θεό μέσα μου, δεν είχα αγάπη. Πόσο εύκολα λησμόνησα τα παιδικά μου χρόνια.
Κατάντησα ένα δοχείο απορριμμάτων που ο καθένας πετούσε μέσα μου ότι ήθελε κι εγώ χαμογελούσα μη τους χαλάσω το ραχάτι.
Πέρασαν μέρες, γύρισαν φεγγάρια, ήρθε ο χειμώνας, είδα την άνοιξη, τη θάλασσα. Περίμενα με υπομονή ώσπου βγήκε η διάγνωση.
Ανακύκλωση, είπε κι έστριψε το μουστάκι του.
Μόνο αν λιώσω σαν το σίδερο σε δυνατή φωτιά, θ’ αγγίξω την ελευθερία που ’χω χάσει. Μόνο έτσι θα ξαναβρώ το χαμένο μου δρόμο.
Πώς; Ρώτησα ζητιανεύοντας την απάντηση;
Μου χαμογέλασε, σήκωσε αδιάφορα  τους ώμους του, με χτύπησε απαλά στην πλάτη κι έφυγε.
Έμεινα να κοιτάζω τ’ άπειρο ανήμπορος να κάνω βήμα. Πώς θα τα κάνω όλα αυτά αναρωτήθηκα;
Αι σιχτίρ παλιόκοσμε, εκεί ψηλά είναι η λύση! Είπα και σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό.

Στα πενήντα μου πια, κλείνω τα μάτια.
Δεν θέλω χρώματα, λόγια, μουσική, τραγούδια.
Τίποτα, ας έχει ησυχία το μυαλό μου.
Βαρέθηκα.
Πένθος αναζητά η καρδιά μου κι ένα δωμάτιο δίχως παράθυρα να κλειστεί μέσα να γιάνει.
Πόσο έκλαψα, πόσο πόνεσα, θρήνος η ζωή μου. Φτάνει!
Ας σωπάσουν πια οι Σειρήνες μέσα στο μυαλό μου και ας έρθει  να με κοιμίσει ο χρόνος. Αυτός που τόσα μου πήρε και που δεν μου δίδαξε τίποτα.
Χαμηλώστε τα φώτα, σβήστε τις εικόνες, σφαλίστε τα μάτια μου, δεν έχω τίποτα άλλο να δω.
Ένα ασπρόμαυρο κάδρο έμεινε η ζωή μου με μία ξεθωριασμένη φωτογραφία που δείχνει κάποιον που δεν υπάρχει.
Έσπασαν οι φτερούγες μου και δεν μπορώ να πετάξω.
Περπατώ στο χώμα σέρνοντας τα πόδια μου με το κεφάλι χαμηλά, δεν έχω φωνή μα μιλήσω, δεν έχω το κουράγιο πια.
Έτσι, έτσι σε κατάντησα ζωή μου, σκλάβα των θέλω και των πρέπει, ενός ηλίθιου πολιτισμού!

Τριαντάφυλλο γέρικο, λίγο πριν πέσουν τα φύλλα σου στέκεις στο μίσχο κουρασμένο.
Κάποια βλέμματα λυπούνται την εικόνα σου και δεν ξυπνάς πια έρωτα, κρυφές επιθυμίες και σκέψεις πλανεμένες.
Δεν είσαι πια το σύμβολο του πάθους, δεν έχεις τη δύναμη.
Το χρώμα σου ξεθώριασε και τ’ άρωμα σου χάθηκε στις γειτονιές της φύσης.
Δεν έρχονται οι μέλισσες κοντά να μουρμουρίσουν  το τραγούδι τους, ούτε οι κοπέλες τα πέταλά σου επιζητούν για να ’βρουν αν τις αγαπά ο καλός τους.
Περιμένεις τον άνεμο τον λυτρωτή να σε πάρει, να σε ταξιδέψει στους δρόμους, να σε σκορπίσει στις γειτονιές που τραγουδούσανε για σένα.
Του έρωτα σύμβολο γλυκά κοιμήσου, δεν σταματούν τα πάθη, το ξέρεις καλά.
Κει που νομίζεις πως τα πάντα τέλειωσαν, όλα ξανά απ’ την αρχή γυρίζουν.

Ο πρωινός περίπατος μπροστά στη θάλασσα με πήγε.
Κοντοστάθηκα και κοίταξα το κύμα που αγκάλιαζε το βράχο. Χρόνια, μη πω αιώνες, κρατάει τούτη η σχέση, η ερωτική.
Τότε ένας γλάρος καλωσόρισε μια βάρκα κι ο ήλιος έδωσε ένα χάδι στο πρόσωπό μου. Στιγμές μίσους κι αγάπης η σχέση μου μαζί του… Έτσι, ίδια, όπως κρατάει πάντοτε με σένα.
Ένα νέο σου δεν πήρα τόσο καιρό, σταμάτησα να περιμένω. Ίσως…
Κάτι σαν μένω, κάτι σαν φεύγω ήταν θυμάμαι, το μήνυμα που έβγαζε η ματιά σου το τελευταίο εκείνο βράδυ, το βράδυ της σιωπής.
Κοίταξα τον ουρανό κι ένοιωσα την ανάγκη να τραγουδήσω, να πουν τα χείλη μου δύο στίχους, στα λόγια τους να βρω παρηγοριά, αντίβαρο σ’ εκείνα τα βήματα που ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου.
Έλεος πια, έλιωσα τις μέρες μου σ’ αυτή τη διαδρομή.
Μέσα στα σκουπίδια τώρα αναζητώ τον ουρανό της ζωής μου, στα φορεμένα ρούχα και στα λόγια που ειπώθηκαν χίλιες φορές.
Γύρισα την πλάτη μου στον γαλάζιο ορίζοντα κι αναζήτησα μονοπάτι διαφυγής, στα στενά της αδιάφορης πόλης.

Ατμόσφαιρα πένθους στα βήματα της ζωής μου
κι ο λογαριασμός  των  ημερών μου,  βρίσκει το ταμείο
σπαρακτικά αρνητικό.
Το σακούλι των αναμνήσεων, μόνο σκοτεινά ντοκουμέντα κρατά
κι ‘μέρα συννεφιασμένη από το πρωί.
Σταμάτα να μονολογείς καλημέρα, νύχτωσε πια!

Τα μεγάλα ταξίδια μας η ζωή περιμένει
τα μεγάλα ταξίδια μας που είναι πάντα μπροστά
που γεννιούνται στη σκέψη μας μια στιγμή πικραμένη
και οδηγούνε τα όνειρα σ’ άλλους κόσμους μακριά.

Στα μεγάλα ταξίδια ξεκινάς τη ζωή σου
στα ποτάμια στις θάλασσες στα γαλάζια νερά
σημαδεύουν τις μέρες σου και κεντούν το κορμί σου
μ’ αναμνήσεις με όνειρα με κλεμμένα φιλιά.

Τα μεγάλα ταξίδια μας είναι αυτά που μαγεύουν
σ’ άγνωστους ξένους τόπους με ανθρώπους τρελούς
για να ζήσουν το όνειρο δειλινά περιμένουν
σε λιμάνια σε θάλασσες σε χαμένους σταθμούς.

Τα μεγάλα ταξίδια μας είναι η ίδια η ζωή μας
ξεκινoύν  ένα χάραμα μ’ ένα βήμα δειλό
και μπορεί το απόγευμα να πετάει η ψυχή μας
σε φεγγάρια και όνειρα που δεν βρίσκεις εδώ.