Δεν σας χαρίζω τον πρωινό ήλιο στο μπαλκόνι μου,
ούτε τις φωνές των παιδιών που παίζουν στην αυλή του σχολείου.
Τα πανηγύρια, τις ιαχές στα γήπεδα, το κερί στην εκκλησία.
Δεν θ’ αλλάξω για εσάς τα λουλούδια στη γλάστρα μου,
ούτε θα πάψω να ζητώ την ευχή του παπά στο δρόμο.
Στις λαϊκές θέλω ν’ ακούω τη φωνή του πραματευτή, του καστανά, να βλέπω το
κουρασμένο βήμα του λαχειοπώλη.
Δεν σας χαρίζω ούτε λέξη από την ιστορία μου, ούτε τα γλυπτά μου, κλέφτες!
Δεν επιτρέπω να μ’ αποκαλείτε παράκαιρο, παράφωνο, ξεπερασμένο.
Θέλω τα χρώματα της Ελλάδας να γεμίζουν τα μάτια μου,
την Κυριακή ν’ ακούω την καμπάνα, να στέκω προσοχή στον Ύμνο.
Δεν σας χαρίζω τις θάλασσες, τα βουνά, τη γαλανόλευκη σημαία μου, το μακρύ χορό στον
κάμπο, το βουητό από τις μέλισσες.
Δεν αλλάζω γλώσσα, τρόπους, συνήθειες, δεν αλλάζω Θεό!
Δεν πέθανα ποτέ πιστέψτε με, δεν θα το κάνω τώρα!
Ιστορία, χρώματα, αγάπη, ελπίδα, δύναμη, θάλασσα, ελευθερία όλα ζυμωμένα με την ψυχή
του Έλληνα.
Γιάννης Μύρτσης 