Σβήνει το φως, χάνεται το χρώμα, τα τριαντάφυλλα σκορπούν μαραμένα.
Τέλος χρόνου, η Περσεφόνη επιστρέφει στο σπίτι της.
Οι ωδές για τη ζωή σταματούν, δεν μας θαμπώνει πια το παραμύθι του ψεύδους.
Τώρα κάθε λεπτό, κάθε στιγμή,  οδηγούν σταθερά στο θάνατο.
Τ’ αστέρια τρεμοπαίζουν φοβισμένα στην οσμή τού χειμώνα κι ένα πλήθος στιγμών χάνονται στο τίποτα, σαν να μη τις έζησε ποτέ κανείς, πουθενά.
Το ταξίδι του χρόνου συνεχίζεται σ’ μένα ατέρμονο τέλος προς τη φθορά. Ένα ταξίδι απόκοσμο γεμάτο σκιές που κάποτε υπήρξαν κάτι.