«Ίσως» Γιάννης Μύρτσης

Ο πρωινός περίπατος μπροστά στη θάλασσα με πήγε.
Κοντοστάθηκα και κοίταξα το κύμα που αγκάλιαζε το βράχο. Χρόνια, μη πω αιώνες, κρατάει τούτη η σχέση, η ερωτική.
Τότε ένας γλάρος καλωσόρισε μια βάρκα κι ο ήλιος έδωσε ένα χάδι στο πρόσωπό μου. Στιγμές μίσους κι αγάπης η σχέση μου μαζί του… Έτσι, ίδια, όπως κρατάει πάντοτε με σένα.
Ένα νέο σου δεν πήρα τόσο καιρό, σταμάτησα να περιμένω. Ίσως…
Κάτι σαν μένω, κάτι σαν φεύγω ήταν θυμάμαι, το μήνυμα που έβγαζε η ματιά σου το τελευταίο εκείνο βράδυ, το βράδυ της σιωπής.
Κοίταξα τον ουρανό κι ένοιωσα την ανάγκη να τραγουδήσω, να πουν τα χείλη μου δύο στίχους, στα λόγια τους να βρω παρηγοριά, αντίβαρο σ’ εκείνα τα βήματα που ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου.
Έλεος πια, έλιωσα τις μέρες μου σ’ αυτή τη διαδρομή.
Μέσα στα σκουπίδια τώρα αναζητώ τον ουρανό της ζωής μου, στα φορεμένα ρούχα και στα λόγια που ειπώθηκαν χίλιες φορές.
Γύρισα την πλάτη μου στον γαλάζιο ορίζοντα κι αναζήτησα μονοπάτι διαφυγής, στα στενά της αδιάφορης πόλης.