Συντάκτης: Giannis Mirtsis

Λατρεύω τον χειμώνα.
Το κρύο του, τις βροχές του, μα πιο πολύ τα χιόνια του λατρεύω.
Ο χειμώνας μου θυμίζει εσένα.
Ερχόσουν  πάντα στο πρώτο ψυχρό αεράκι του Σεπτέμβρη.
Κρύωνες θυμάμαι, πάντα κρύωνες κι ερχόσουν κοντά μου να ζεσταθείς.
Έμπαινες στην αγκαλιά μου κι αφηνόσουν στα χέρια μου. Εγώ σφιχτά σε κρατούσα κι άκουγα την ανάσα σου να μου τραγουδά.
Ζούσα στον Παράδεισο μου κι εσύ ήσουν δίπλα μου.
Κι όταν ζέστανε  ο καιρός την άνοιξη  έφευγες μακριά μου, λες κι ήμουν ξένος.
Η ψυχή σου αναζητούσε άλλους τόπους. Ξένους, ζεστούς, διαφορετικούς.
Κι έμενα μόνος στο παράθυρο να κοιτάζω,  κι έμενα μόνος με το βλέμμα μου κολλημένο στη πόρτα να περιμένω.
Περίμενα μετρώντας  τις μέρες, κοιτώντας  τα σημάδια στον ουρανό .
Τα μελτέμια τ’ Αυγούστου  ήταν βάλσαμο στη ψυχή μου.
Περίμενα να γυρίσεις μα φοβόμουν .Φοβόμουν, μήπως μιαν άλλη αγκαλιά, πιο ζεστή από τη δική μου, θα σε κρατούσε για πάντα.

Ποιητική συλλογή «Εντός» μου Γιάννης Μύρτσης «ΠΝΟΗ 2017»

Ελισάβετ Αρσενίου

Κ.Π.Καβάφης: Η αξία της ποίησης

 

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού αφορούν τη σημερινή αξία της τόσο πολύτιμης μέσα στις χρονικές της διαστάσεις καβαφικής ποίησης. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τη «χρηστική αξία» της, που εντοπίζεται στην ταύτιση, τις ψυχολογικές αντιδράσεις και τις αναπαραστατικές προθέσεις ενώπιον της ποίησης του Καβάφη. Από την άλλη πλευρά, αναζητείται η «αντικειμενική της αξία» ως διαδικασία δραστικότητας και ενεργοποίησης του καβαφικού λόγου με όρους του 21ου αιώνα, λαμβάνοντας δηλαδή υπόψη την αδυναμία επιστροφής στο πρωτότυπο χωρίς τη συμπερίληψη όλων όσα μεσολάβησαν εδώ και έναν αιώνα έως τη διαμόρφωση της σύγχρονής μας υποψίας.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου αντιμετωπίζει την καβαφική ποίηση ως παράδειγμα απόδοσης από τον ποιητικό λόγο του ιστορικού συμβάντος με όρους βασισμένους στη Λογική της σημασίας του Gilles Deleuze. Το ιστορικό συμβάν ανάγεται σε ποιητικό εφόσον συλλαμβάνει τη σημασία των μεταβατικών στιγμών της Ιστορίας και υλοποιεί γλωσσικά τα πρωτογενή ιστορικά γεγονότα, όπως αυτό της «μάχης». Αυτή η πραγμάτωση της «μάχης» στον ποιητικό λόγο προσφέρει το έδαφος μιας ανάγνωσης η οποία αποκτά χαρακτηριστικά επιτέλεσης και συλλαμβάνει τη ρηματική δυναμική κάθε ποιήματος ως πρόκληση επανεξέτασης της νομαδικής φύσης του ιστορικού βιώματος.

Η έκδοση συμπληρώνεται από ανθολόγιο στο οποίο συγκεντρώνονται τα καβαφικά ποιήματα που αναφέρονται στο βιβλίο.

 

http://www.metaixmio.gr/products/3349–.aspx

Γέμισε ο τόπος μυρωδιά καμμένου ξύλου

γέμισε φύλλα κυδωνιάς ο ουρανός

που κατεβαίνουνε στη γη σαν τους αγγέλους

κείνη τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός.

Γέμισε ομίχλη και σκεπάζει τα σοκάκια

στα κεραμίδια το νερό σταλαγματιές

κι ένας αγέρας σαν βιολί παίζει τραγούδια

στις παγωμένες και στις γκρίζες γειτονιές.

Γέμισε ο τόπος αφιλόξενο σταχτί

γέμισε ο τόπος απ’ το γαύγισμα ενός σκύλου

χιλιάδες όνειρα την άνοιξη προσμένουν

γέμισε ο τόπος μυρωδιά καμμένου ξύλου.

Από την ποιητική συλλογή «Στις γραμμές του τραίνου», 2016

Ο ποιητής Μήτσος Παπανικολάου.

Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει
βρέχει στις ελιές τις γκρίζες –
το νερό σας ρίγος τρέχει
από τα κλαδιά στις ρίζες.

Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα
σκοτεινά κάτω κι απάνω
ξεχωρίζουν μες στη μπόρα
τα τσαντίρια των τσιγγάνων.

Απ’ την άσφαλτο τα κάρα
κατεβαίνουν, κατεβαίνουν…
Λάμπουν μερικά τσιγάρα
στα παράθυρα του τρένου…

Ένα σκιάχτρο απελπισμένο,
στη νεροποντή, στο κρύο
άδικα γνέφει στο τρένο
κι εμψυχώνει το τοπίο.

Ανυπόφορη είναι η θλίψη
των αγρών αυτό το μήνα!
Η βροχή μας έχει κρύψει
απ’ το φόντο την Αθήνα…

Και το βράδυ κατεβαίνει
μες στη νέκρα, μες στη γύμνια…
που ‘ναι οι βάτραχοι κρυμμένοι;
Γιατί σώπασαν τ’ αγρίμια;

Μες στον κάμπο τώρα μόνα
τα βαριά περνούνε τρένα,
λες και φέρνουν το χειμώνα
και τη νύχτα από τα ξένα.

 

Από την ποιητική συλλογή «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ» εκδόσεις «ΠΡΟΣΠΕΡΟΣ»