Έχει μια θλίψη πάντα ετούτη η μέρα
κι οι γείτονες θαρρείς έχουν κρυφτεί,
μόνο τακούνια ακούς που κράζουν καλημέρα
κι ύστερα πάντοτε ακολουθεί σιωπή.
Την καρτεράς τις έξι μέρες σαν γιορτή
κι είναι γλυκιά της προσμονής η κάθε σκέψη,
μα σαν θα φτάσει σε πονά κάθε στιγμή
κι αδημονείς γοργά Δευτέρα να επιστρέψει.
Ίσως να φταίει η ζωή μου η πεζή
που έχει μάθει Κυριακές να περιμένει,
γιατί οι άλλες μέρες πάντα μένουν στη σιωπή
και σ’ένα θαύμα η ψυχή να επιμένει.
Από την ποιητική συλλογή «Στις γραμμές του τραίνου»
Γιάννης Μύρτσης 