Η ζωή κάποιων ανθρώπων απλά περνά.
Μοιάζει να περπατούν στο χιόνι χωρίς ν’ αφήνουν ίχνη, σεμνά βαδίζουν στη δύση τους
χωρίς απαιτήσεις.
Αθόρυβα έρχονται κι αθόρυβα φεύγουν.
Κανείς δεν λογαριάζει αν υπάρχουν, γιατί δεν είναι σπουδαίοι, δεν μιλούν βαθυστόχαστα,
γιατί ποτέ δεν κρύβουν την αλήθεια στα μάτια τους.
Χάνονται σαν το κερί που σβήνει, αφήνοντας εκείνη τη μυρωδιά την έντονη, την πνιγερή,
σαν το ταξίδι της ψυχής τους στο άπειρο και μένουν πίσω τ’ ανείπωτα, τ’ απλά, τ’
απραγματοποίητα όνειρά τους.
Ένα φιλί που λαχταρούσαν δεν το πήραν ποτέ, μια καλημέρα δεν την άκουσαν.
Στην άκρη της ζωής βάδισαν, σ’ έναν ορίζοντα που ρούφηξε την εικόνα τους αργά και στο
τέλος, άφησε μια θολή γραμμή ν’ αχνοφέγγει το παράπονο. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε…
Γιάννης Μύρτσης 