Καρδιά μου δάκρυσε, νιώσε τον πόνο, ζήτα στη θλίψη το μακρύ ταξίδι της γαλήνης.
Ταλαιπωρημένη η ψυχή, χρόνια φυλακισμένη σ’ ένα άθλιο σώμα που δε βλέπει ήλιο, δε
νιώθει κανένα χάδι, δεν ελπίζει σε τίποτα.
Ο πεντηκοστός κυλάει στο μυαλό αδιάληπτα.
…τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω…
Ξαφνικά βρίσκομαι σε μονοπάτια δύσβατα μα καθαρά, τόσο παράταιρα για τα δικά μου
βρόμικα βήματα.
Στο βάθος διακρίνω το φως, την ελπίδα, τη γαλήνη. Μπροστά μου είναι, μα τόσο μακριά,
μακάρι να προφτάσω!
…καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστὶ δια παντός.
Ψευδαισθήσεις γκρέμισαν όνειρα που στοίχησαν ατέλειωτες μέρες ζωής για να χτιστούν.
Η αδηφαγία του πνεύματος, μπολιασμένο με τον εγωισμό, σάρωσε στο πέρασμά του κάθε
ηθική καταβολή, κάθε αναστολή προς το κακό και το μάταιο.
Κατάπτωση!
Υλικές κατακτήσεις και ηδονές χωρίς φραγμούς κατέκαυσαν κάθε ελπίδα σωτηρίας.
Έπνιξαν τα βλαστάρια της αγνότητας, μίκρυναν το πνεύμα, θόλωσαν τον ορίζοντα κι
έκαναν τη ψυχή να μοιάζει σαν βρόμικη κηλίδα στο καθαρό νερό.
…εξάλειψον το ανόμημά μου.
Γιάννης Μύρτσης 