Μια προσευχή για εκείνους που έμειναν μόνοι στο ταξίδι της ζωής, που έχασαν το τραίνο της αγάπης και ρίζωσαν σε λίγα μέτρα γης, σ’ άγονο τόπο, κρύο και διψασμένο.
Ένα άγγιγμα μόνο, κάτι σαν χάδι, στα παγωμένα τους χέρια που δε ζεστάθηκαν ποτέ κι άλλη καρδιά δε χτύπησε ποτέ για εκείνους.
Μάτια δεν τους θώρησαν γλυκά, μοναδικά, αχόρταγα, ερωτικά και δακρυσμένα.
Καλές οι θάλασσες ας ευχηθούμε στο σκαρί τους το ρημαγμένο, μακριά από ξέρες, συμπληγάδες και ληστές. Μακριά από ψεύτικες ανάσες και πικρές ποτισμένες με κώνειο γιορτές.
Ένα κερί για τις ψυχές τις μοναχές, ένα δάκρυ κι ίσως μια καλημέρα να είναι αρκετή για να κερδίσουν το χαμόγελο μιας μέρας.
Γιάννης Μύρτσης 