Με  άδεια χέρια έρχομαι.
Δεν έχω δώρα που να μπαίνουν σε κουτιά, πολύχρωμες κορδέλες, φωτάκια, παραμύθια.
Ευχές σου φέρνω μόνο, φτιαγμένες απ’ τους χτύπους της καρδιάς μου και τα όνειρα που έκανα τότε, κάτω από το στολισμένο δέντρο.
Αναστενάζω και κοιτώ βαθιά στον ορίζοντα μέσα στα γκρίζα σύννεφα, που είναι σκληρά σαν το χρόνο, αγκαλιά με το βουνό.
Αργά τα βήματα μου, φοβισμένα.
Θα έλεγα, πως βαδίζω έναν δρόμο που δεν γνωρίζω πια.
Χρόνια πριν έχασα την οσμή του και θόλωσε η εικόνα του μπροστά μου.
Να σε χαρούν τα μάτια μου για λίγο, θέλω.
Ν’ ακούσω να μου λες πως είσαι καλά.
Τίποτα άλλο.