Με άδεια χέρια έρχομαι.
Δεν έχω δώρα να σου δώσω τυλιγμένα με πολύχρωμες κορδέλες.
Ευχές σου φέρνω μόνο, φτιαγμένες απ’ τους χτύπους της καρδιάς μου και τα όνειρα που
έκανα κάτω από το στολισμένο δέντρο.
Αναστενάζω και κοιτώ βαθιά στον ορίζοντα τα γκρίζα σύννεφα, που αγκαλιά με το βουνό
είναι σκληρά σαν το χρόνο.
Αργά τα βήματά μου φοβισμένα σ’ έναν δρόμο που δεν γνωρίζω πια.
Χρόνια πριν έχασα την οσμή του και θόλωσε η εικόνα του μπροστά μου.
Να σε χαρούν τα μάτια μου για λίγο, θέλω.
Ν’ ακούσω να μου λες πως είσαι καλά.
Τίποτα άλλο.
Γιάννης Μύρτσης 