Μη κοιτάς τόσο πίσω γιατί με πληγώνει
παραμένει ο θρύλος στην καρδιά ζωντανός
ιστορία και αγώνας πάνω σ’ ένα μπαλκόνι
μια σημαία στον άνεμο κι ένας γκρίζος ιστός.
Πώς να πω στα παιδιά μου στ’ αλήθεια τι νιώθω;
Μαραζώνω τα βράδια σαν στέκομαι εκεί
το μυαλό φτερουγίζει στην Πόλη στη Σμύρνη
πληγωμένη Ελλάδα και μνήμη πικρή.
Του πολέμου τα λάβαρα υψώνονται πάλι
ο μαρμαρωμένος ξυπνάει Βασιλιάς
προσκυνά στης Αγίας Σοφίας τη Χάρη
καβαλάρης περνά, νικητής λευτεριάς.
Μια ακτίνα του ήλιου τα μάτια μού κλείνει,
καρδιοχτύπι με πιάνει κι ένα δάκρυ κυλά
πότε θα ’ρθει Χριστέ μου το χρυσό παλικάρι
κι η ψυχή να πετάξει στα ουράνια ψηλά.
Γιάννης Μύρτσης 