«Θύμισες» Γιάννης Μύρτσης

Εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μου.
Τα ριγμένα φύλλα του Σεπτέμβρη, ο βοριάς του χειμώνα, οι κερασιές την άνοιξη, το πράσινο βουνό το καλοκαίρι.
Τα πλατάνια και οι φιγούρες των παιδιών, τα δροσερά νερά της κρήνης, ο καρπουζάς, ο παλιατζής με τις βραχνές φωνές στο δρόμο.
Μπροστά μου φτάνουν η κυρά Μαρία, ο μπάρμπα Θανάσης, ο κυρ δάσκαλος κι ο παπά Γιώργης.
Κύκλος. Δροσερό το καλοκαίρι και γλυκό το κρύο του χειμώνα.
Κυλάει ο καιρός κι εμείς μαζί του γερνάμε ήσυχα. Ωριμάζουμε σαν το παλιό κρασί και το χρώμα της ψυχής θυμίζει ζαφείρι. Φεύγουμε και μένουν πίσω, οι άδειες αυλές και τα κλειστά παραθυρόφυλλα, τ’ αγριόχορτα στα κρυφά μας μονοπάτια και τα μπαλκόνια με τα ξεραμένα γεράνια στα κάγκελά τους.
Τα παλιά σπίτια χαμογελάνε στα διατηρητέα παροπλισμένα όνειρά μας. Μνήμες σαλές ξεδιάντροπες προβάλουν στα βήματά μας, σαλές και πονεμένες, σαν το μυαλό του Τρελαντώνη.
Η ρεματιά γέμισε χόρτα και τα δέντρα άλλαξαν θέση.
Άδειασε η καρδιά μας απ’ τα πρέπει, ξοδέψαμε τις μέρες μας σ΄ ένα λογαριασμό που δεν ήταν δικός μας.
Πού να ’ναι οι φίλοι μου; Το σπασμένο τζάμι στην εκκλησιά τι απέγινε; Το πλατάνι με τα αρχικά μου στη ρίζα του ζει;
Όλα μπροστά μου μια εικόνα που σαν ψέμα απλώνεται και την αλήθεια τη βλέπω μόνο στον καθρέπτη στα γκρίζα μου μαλλιά.
Γέμισε η πλαγιά με δικά μου καντλια. Ποιόν να πρωτοκοιτάξω; Με ποιόν να πρωτομιλήσω; Πόσες μορφές να θυμηθώ; Ανάβω ένα κερί κι ο άνεμος το σβήνει.
Ο έρωτάς μου χάθηκε στα νιάτα, έγινε μεσόκοπος μ’ ένα τσούρμο παιδιά να τρέχουν πίσω του. Τι να διαλέξω τελικά; Το φευγιό μου ή την επιστροφή μου;
Γλυκιά μου Πατρίδα είσαι γεμάτη μνήμες, ευωδίες, φωνές και παραισθήσεις. Απαλύνεις τον πόνο μου και γεμίζεις τα χαμένα μου χρόνια, απλώνεις το χέρι σου στα δύσκολα και με κρατάς όρθιο στο δρόμο μου. Τα βράδια σα δεν μπορώ να κοιμηθώ με νανουρίζεις.
Είμαι κομμάτι σου κι είσαι δικό σου.