Ένα ποίημα που έρχεται από τα «παλιά» χρόνια….
Μέσα στα κύματα της φαντασίας
προβάλλεις μόνιμα, πώς να σε βγάλω
φιγούρα αχνή, ερωτική
κι εγώ μονάχος, δεν πάει άλλο.
Όπου σταθώ είσαι μπροστά μου
έντονο ψέμα πικρό σαν τ’ άλλα
πονάει η σιωπή, πέφτει βροχή
κι εσύ εκεί Φάτα Μοργκάνα.
Χάνω τις σκέψεις, μ’ έχεις μαγέψει,
μου έχεις κλέψει την κάθε στιγμή
μόνος να ζω ένα παραμύθι
μόνος ν’ αντέξω στη φυλακή .
Δύσκολες νύχτες, άχρωμες μέρες,
κύματα ρίγους στο κρύο κορμί
οικτρά μπορώ να ζητιανέψω
ένα και μόνο δικό σου φιλί.
Είδωλο γκρίζο κι αερικό
έγινε η αγάπη χωρίς εσένα
δεν έχω λόγια να τραγουδήσω
ότι κι αν κάνω μοιάζει με ψέμα.
Φάτα Μοργκάνα είναι η μορφή σου
κι εγώ διαβάτης που ζω την πλάνη
θέλω να εκφράσω για σένα τι νιώθω
μα είναι λίγη η ζωή και δεν φτάνει.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Δημοσιεύτηκε από Giannis Mirtsis
Ο Γιάννης Μύρτσης ασχολείται με την ποίηση και τον πεζό λόγο από τα εφηβικά του χρόνια.
Η λογοτεχνική του γραφή έχει λυρισμό με διάχυτες συναισθηματικές δονήσεις.
Προβολή όλων των δημοσιεύσεων από Giannis Mirtsis
Γιάννης Μύρτσης 