«Συνεργείο ψυχών» Γιάννης Μύρτσης

Στο συνεργείο πήγα την ψυχή μου για να γιάνει.
Η οίηση που ένιωθα, εγώ ο παντοδύναμος με πέταξε στα βράχια, με τσάκισε!
Μέσα μου είχε απομείνει ένα τρεμάμενο χλωμό φως από τη φλόγα της καρδιάς μου κι αυτό στο πρώτο αγέρι θα ‘σβηνε.
Σαν πόρνη παροπλισμένη λούφαξε η ζωή μου, το ένιωθα κάθε στιγμή κι οι μέρες μου βουβές περνούσαν. Κυλούσαν μα δεν μπορούσα να τις ζήσω, ήταν κενές, δεν κουβαλούσαν κάποιο μήνυμα, δεν είχαν χρώμα, δεν είχαν ζέστη.
Με λυπήθηκε ο τεχνίτης κι έδωσε προτεραιότητα στον πόνο μου.
Περίμενα τη λύτρωση και την αναγέννησή μου γιατί δεν μπορούσα πια να στηριχτώ στα δικά μου πόδια. Δεν είχα Θεό μέσα μου, δεν είχα αγάπη. Πόσο εύκολα λησμόνησα τα παιδικά μου χρόνια.
Κατάντησα ένα δοχείο απορριμμάτων που ο καθένας πετούσε μέσα μου ότι ήθελε κι εγώ χαμογελούσα μη τους χαλάσω το ραχάτι.
Πέρασαν μέρες, γύρισαν φεγγάρια, ήρθε ο χειμώνας, είδα την άνοιξη, τη θάλασσα. Περίμενα με υπομονή ώσπου βγήκε η διάγνωση.
Ανακύκλωση, είπε κι έστριψε το μουστάκι του.
Μόνο αν λιώσω σαν το σίδερο σε δυνατή φωτιά, θ’ αγγίξω την ελευθερία που ’χω χάσει. Μόνο έτσι θα ξαναβρώ το χαμένο μου δρόμο.
Πώς; Ρώτησα ζητιανεύοντας την απάντηση;
Μου χαμογέλασε, σήκωσε αδιάφορα  τους ώμους του, με χτύπησε απαλά στην πλάτη κι έφυγε.
Έμεινα να κοιτάζω τ’ άπειρο ανήμπορος να κάνω βήμα. Πώς θα τα κάνω όλα αυτά αναρωτήθηκα;
Αι σιχτίρ παλιόκοσμε, εκεί ψηλά είναι η λύση! Είπα και σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό.