Κορμιά που τα χτύπησε αλύπητα ο χρόνος σαν το σκαρί στο κύμα, κουρασμένα στέκουν τώρα.
Όχι, δεν σας χαρίστηκε ο χρόνος, στην ομορφιά και τη λάμψη των νιάτων σας δεν μερολήπτησε, δίκαιος στάθηκε απέναντί σας.
Πάγωσε το βλέμμα που κοιτούσε αχόρταγα, έφυγε η εικόνα που προκαλούσε ρίγος και πόθο ανείπωτο.
Νεκρό και το πάθος εκείνο, που μόνο βαθιά στη ψυχή τολμούσε να ζητήσει την ηδονή, κι ελεύθερα να περιπλανηθεί σε σκέψεις λάγνες, χωρίς λογοδοσία και δικαστήρια.
Δεν σας λυπήθηκε ο χρόνος δυστυχώς.
Οι ώρες, οι μέρες, σταλιά, σταλιά λεηλάτησαν την ομορφιά σας και μια ανατριχίλα σκεπάζει εκείνες τις μακρινές στιγμές.
Κορμιά παλιάς λάμψης, παλιάς δόξας, αραγμένα σε όμορφες σκέψεις μέσα στις αγκαλιές του παρελθόντος.
Θρήνος έγινε το τραγούδι, το κάλεσμα του έρωτα και η μαγική βραδιά της προσμονής.
Δεν αντέχω να σας κοιτώ στις παλιές φωτογραφίες, ούτε τα παροπλισμένα όμορφα βράδια μπορώ.
Τα γλέντια του έρωτα, τότε στις μακρινές εμπειρίες της νιότης σας  χάθηκαν στο χρόνο, χωρίς την ελπίδα επιστροφής.