Καημός αλήθεια να περνώ, του έρωτα πάλι το στενό Ωσπου να πέσει η σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου. Στενό βαθύ και θλιβερό που θα θυμάμαι για καιρό Τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμα του. Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί Στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί αχ, καρδιά μου, που μου το ‘τάξανε πολλοί Κι όμως δε μπόρεσε κανείς, ποτέ να μου το δώσει. Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό Και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ Σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει.
